Θα κλείσουμε το φετινό μας Πρόγραμμα - Ιστολόγιο
με αυτή την ΦΟΒΕΡΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ.
Πιστεύουμε ότι λέει πολλά, μα πάρα πολλά...
και για τις δύο πλευρές του Εθελοντισμού.
29 Ιουνίου 2012
25 Ιουνίου 2012
Εθελοντισμός: Η χαρά της προσφοράς και της αλληλεγγύης.
Χαμένοι μέσα στην πολυάσχολη
πραγματικότητα μας, έχουμε δυστυχώς χάσει κάποιες από τις αξίες που δίνουν
ελπίδα και πνοή σε ανθρώπους και φύση. Αξίες όπως αυτή της προσφοράς, της
αλληλεγγύης, της δράσης, της προσωπικής πρωτοβουλίας και της αγάπης για όσους
την έχουν ανάγκη και φυσικά για το φυσικό μας περιβάλλον.
Ο εθελοντισμός μας κάνει
καλύτερους ανθρώπους – η προσφορά μας κάνει δυνατότερους και πληρέστερους… αυτή
η άνευ όρων και ανταμοιβών προσφορά εργασίας και χρόνου, που έχει όνομα και
σκοπό, μας πάει λιγάκι παρακάτω, γεμίζει την ζωή μας με νόημα και κάνει
καλύτερο τον κόσμο γύρω μας.
Γιατί άραγε να είμαστε τόσο
εγωιστές; Γιατί να πρέπει η κάθε μας δράση να έχει τιμή και μόνο όταν ανταμειβόμαστε
να προσφέρουμε χρόνο και έργο;
Μεγαλώνεις παιδιά όπως κι
εγώ και αξίζει τον κόπο να τους μιλήσεις για τον εθελοντισμό και την έννοια της
αλληλεγγύης. Να τους εμφυσήσεις εκείνες τις μεγάλες αξίες που θα τα βοηθήσουν
να γίνουν καλύτεροι και πιο ισορροπημένοι άνθρωποι. Ευαισθητοποιήσου για ένα
καλύτερο αύριο για σένα και τα παιδιά σου. Μια μικρή πέτρα είναι αρκετή για να
ταράξει τα νερά και η προσφορά σου πολύ πιο σημαντική απ’ όσο φαντάζεσαι.
Ενημερώσου για τα εθελοντικά σωματεία που υπάρχουν και για τα είδη της
εθελοντικής εργασίας που μπορείς να προσφέρεις με ή χωρίς τα υπόλοιπα μέλη της
οικογένειας σου. Η ελπίδα ανθρώπων και φυσικού περιβάλλοντος έγκειται στην
προσπάθεια όλων μας. Κλείστε λοιπόν την τηλεόραση και θα δείτε… υπάρχει πάντα
χρόνος για δράση και προσφορά!
14 Μαΐου 2012
"Διδάσκοντας" τον εθελοντισμό
Και αν ναι πως;
Την απάντηση στο ερώτημα αυτό επιχειρεί να δώσει το ομώνυμο εγχειρίδιο που δημιουργήθηκε για λογαριασμό της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς και με τη συγχρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο πλαίσιο υλοποίησης του εθνικού σχεδίου δράσης για το Ευρωπαϊκό Έτος Εθελοντισμού.
Πρόκειται για ένα συνοπτικό εγχειρίδιο μη τυπικής μάθησης με στόχο την εξοικείωση των μαθητών με τον εθελοντισμό με εύληπτο και ελκυστικό τρόπο, βασισμένο στις αρχές της βιωματικής μάθησης και προορισμένο για χρήση από καθηγητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Η δημιουργία του εν λόγω εγχειριδίου ανατέθηκε μετά από δημόσια πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος στην οργάνωση Comicdom Press.
Το εγχειρίδιο διατίθεται σε έντυπη μορφή δωρεάν για τα σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ μπορείτε να το βρείτε και ηλεκτρονικά εδώ.
21 Απριλίου 2012
Μία ημέρα που οι νέοι αλλάζουν τον κόσμο.
20-22 Απριλίου 2012 Που;
Σε ολόκληρο τον κόσμο...
Μια ετήσια εκστρατεία που κινητοποιεί και ενθαρρύνει εκατομμύρια νέους στον κόσμο, να προσφέρουν κάθε μέρα του χρόνου και να βελτιώνουν την κοινωνία, μέσα από τον εθελοντισμό και την εθελοντική μάθηση.
Από το 1988 - οπότε καθιερώθηκε - η Παγκόσμια Ημέρα Εθελοντικής Υπηρεσίας Νέων αποτελεί το σημαντικότερο και μεγαλύτερο γεγονός εθελοντικής εργασίας στον κόσμο. Μια ημέρα αποκλειστικά αφιερωμένη στα παιδιά και τη νεολαία...
Κάθε χρόνο, εκατομμύρια παιδιά και νέοι σε όλο τον κόσμο συνεργάζονται με σχολεία, ομάδες νέων, μη κυβερνητικές οργανώσεις, τοπικούς συλλόγους και κρατικούς φορείς, σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσουν κρίσιμα κοινωνικά και περιβαλλοντικά ζητήματα και να συμβάλλουν στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου.
Στην Ελλάδα τον συντονισμό της Παγκόσμιας Ημέρας Εθελοντικής Υπηρεσίας Νέων έχει αναλάβει η ΕΛΙΞ, μια μη κυβερνητική οργάνωση που καλλιεργεί την εθελοντική συνείδηση.
Από το 1987 πραγματοποιεί διεθνείς δράσεις εθελοντικής συμμετοχής με αντικείμενο την προστασία του περιβάλλοντος, τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς, την προώθηση του πολιτισμού και την κοινωνική προσφορά.
Φέτος η Ελλάδα θα συμμετάσχει στην παγκόσμια αυτή γιορτή, υλοποιώντας δύο δράσεις.
Μοιραζόμαστε παραμύθια…Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι
Το Σάββατο 21 Απριλίου στις 16.00 το απόγευμα -εμπνευσμένη από το Ευρωπαϊκό Έτος Ενεργού Γήρανσης και Αλληλεγγύης μεταξύ των γενεών 2012- διοργανώνεται μια αλλιώτικη συνάντηση στο Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης «Αντώνης Τρίτσης», όπου μικροί και μεγάλοι θα περάσουν ένα ευχάριστο απόγευμα με στόχο την ανταλλαγή παιδικών βιβλίων, την ανάγνωση παραμυθιών και την δια-γενεακή επικοινωνία.
Γιαγιάδες, παππούδες, εγγόνια, οικογένειες με παιδιά, νέοι και ηλικιωμένοι.. να είστε όλοι εκεί!
Κυνηγώντας το όνειρο, δημιουργώντας ενεργούς πολίτες
Την Κυριακή 22 Απριλίου στις 10.00 το πρωί στο Εκπαιδευτικό & Οικολογικό Πάρκο Ψυχικού θα υλοποιηθεί μια σειρά εκπαιδευτικών και ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων, ώστε τα παιδιά 6-12 ετών να γνωρίσουν το πάρκο, να διασκεδάσουν με βιωματικές μεθόδους μάθησης, να αποκτήσουν αίσθημα ευθύνης απέναντι στο περιβάλλον, την κοινωνία και τον πολιτισμό, και να εξοικειωθούν με την αξία του εθελοντισμού.
«Εθελοντές από όλο τον κόσμο για ακόμα μια φορά θα αποδείξουν πώς ο εθελοντισμός δεν έχει σύνορα αλλά ούτε όρια», αναφέρει χαρακτηριστικά η Συντονίστρια Δράσεων της ΕΛΙΞ Έλενα Παπαλάμπρου.
Αναστασία Γαβρίλη
20/04/2012 | 11:50
Τελευταία Ενημέρωση:
12:18 20/04/2012
20/04/2012 | 11:50
Τελευταία Ενημέρωση:
12:18 20/04/2012
19 Απριλίου 2012
Ο ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥΣ. Βασίλης Χ. Μπογιατζής.
ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΚΙΛΟΜΟΡΦΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ.
Είναι κοινός τόπος πλέον ότι στη σημερινή τεχνοκρατούμενη κοινωνία, με τους ξέφρενους και αγχωτικούς ρυθμούς ζωής, με τους ανάλγητους νόμους της αγοράς και της στυγνής οικονομικής συνδιαλλαγής και με την άμβλυνση των ηθικών φραγμών, η έννοια του ανθρωπισμού έχει δυστυχώς παραμεριστεί στην καρδιά και στο νου των σύγχρονων ανθρώπων. Ο εθελοντισμός ως μια έκφραση του ανθρωπισμού έχει και αυτός υποστεί σταδιακή αλλοίωση τόσο ως προς την ένταση του στις διάφορες εκδηλώσεις του, όσο και ως προς το περιεχόμενό του. Ο εθελοντισμός είναι ένα θέμα που μας αγγίζει όλους, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης και επαγγελματικής ιδιότητας. Συνιστά μια εξαιρετικά επιμορφωτική λειτουργία που ενδυναμώνει την κοινωνική αλληλεγγύη, ενισχύει την ενεργό συμμετοχή και τη συνύπαρξη, προσδίδοντας νέο περιεχόμενο στη ζωή μας.
Η αξία του εθελοντισμού είναι δεδομένη. Χρειάζεται όμως να ενισχυθεί και να προστατευθεί από υστερόβουλες ενέργειες εκμετάλλευσης. Το επίκεντρο του εθελοντισμού είναι η προστασία της αξιοπρέπειας του ανθρώπου, καθώς μέσα από τον εθελοντισμό καθρεπτίζεται η εικόνα του εαυτού μας. Κινητήριος δύναμη του εθελοντισμού πρέπει να είναι η αγάπη και η συμπαράσταση στον συνανθρωπό μας που υποφέρει και ζητά βοήθεια. Ο εθελοντισμός είναι κάτι παραπάνω από ένα κίνημα όπως προβάλλεται στις μέρες μας. Δεν έχει ούτε χρονικά όρια, ούτε πεπερασμένους τόπους και τρόπους εφαρμογής, ούτε στοχαστικούς και φιλοσοφικούς ορισμούς. Ο εθελοντισμός ξεκινά από την καρδιά του καθενός και διαχέεται στο περιβάλλον του χωρίς φραγμούς και περιορισμούς. Το πρώτο βήμα που χρειάζεται να γίνει είναι να δει κανείς τον εαυτό του στον συνάνθρωπό του. Ο εθελοντής βάζει τον εαυτό του στη θέση του συνανθρώπου του και «παίρνει» «προσφέροντας». Προσφέροντας οικονομική βοήθεια, προσφέροντας ένα καλό λόγο, προσφέροντας λίγη βοήθεια, προσφέροντας κάθε είδους συμπαράσταση, προσφέροντας λίγο χρόνο, προσφέροντας λίγη αγάπη.
Όλοι μας μπορούμε να προσφέρουμε λίγο απ΄ αυτό που μας περισσεύει. Απ' αυτό που χωρίς ιδιαίτερο κόπο μπορούμε να δώσουμε. Όλοι μας μπορούμε να γίνουμε εθελοντές, γιατί όλοι μας μπορούμε να αγαπήσουμε. Όλοι μας μπορούμε έτσι να ενισχύσουμε τον εθελοντισμό.
Βασίλης Χ. Μπογιατζής
Διευθυντής Δ.Ε.Υ.Ψ.Υ.
από το: http://helping.gr/ethelontismos.el.aspx
8 Απριλίου 2012
Εθελοντές σε ΜΚΟ: Ιστορίες από έναν καλύτερο κόσμο
Εθελοντές
σε ΜΚΟ: Ιστορίες από έναν καλύτερο κόσμο.
της Ηρώς Κουνάδη
http://www.in2life.gr/dossier/articles/222381/Dossier_Article.aspx
http://www.in2life.gr/dossier/articles/222381/Dossier_Article.aspx
Στις σχολές δημοσιογραφίας, μια από τις πρώτες αρχές που μαθαίνεις είναι ότι η γεωγραφική εγγύτητα είναι το νούμερο ένα κριτήριο για να αξιολογείς αν μια είδηση είναι σημαντική ή όχι. Ένας άνεργος που δεν έχει να πληρώσει το ενοίκιο και ζει με μια κονσέρβα την ημέρα στο διπλανό τετράγωνο ενδιαφέρει το ακροατήριό σου περισσότερο από χίλια υποσιτισμένα παιδιά στην Αφρική. Αν τολμήσεις να ρωτήσεις «γιατί;» θα πάρεις την πληρωμένη απάντηση «γιατί αυτή είναι η ανθρώπινη φύση».
Χρειάζονται μερικές ιστορίες όπως αυτές που ακολουθούν, για
να αρχίσεις να αμφισβητείς το δόγμα. Όχι, η
ανθρώπινη φύση δεν είναι απαραίτητα η εγωκεντρική, στενόμυαλη, κλεισμένη στο
μικρόκοσμό της εκδοχή στην οποία επιμένουν να πιστεύουν οι
επιστήμες της επικοινωνίας. Υπάρχει κι αυτή. Όπως υπάρχουν και οι άνθρωποι που
χρησιμοποιούν κριτήρια διαφορετικά από την γεωγραφική εγγύτητα για να
αξιολογήσουν ένα πρόβλημα.
Άνθρωποι που καταλαβαίνουν ότι η πρόσβαση σε πόσιμο νερό, η υγεία και η μόρφωση είναι πράγματα σημαντικότερα από οποιαδήποτε οικονομική κρίση. Άνθρωποι που θα έφταναν στην άκρη του κόσμου για να τον κάνουν καλύτερο, ακόμη και αν αυτό σήμαινε πως θα παραμελούσαν για λίγο τον μικρόκοσμο της δικής τους ζωής –της δικής τους κρίσης, αν προτιμάτε.
Κάποιοι από αυτούς το κάνουν κάθε μέρα. Είναι οι εθελοντές των μη κυβερνητικών οργανώσεων όπως οι Γιατροί χωρίς Σύνορα, η ActionAid και η Διεθνής Αμνηστία, οι οποίοι είτε από την γειτονιά τους είτε από τα βάθη της αφρικανικής σαβάνας δουλεύουν για να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Και μοιράζονται μαζί μας τις ιστορίες τους, ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες αλλά καταλήγοντας όλοι στο ίδιο συμπέρασμα: Προσπαθώντας να αλλάξεις τον κόσμο, αλλάζεις πρωτίστως τον εαυτό σου. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος του εθελοντισμού.
Άνθρωποι που καταλαβαίνουν ότι η πρόσβαση σε πόσιμο νερό, η υγεία και η μόρφωση είναι πράγματα σημαντικότερα από οποιαδήποτε οικονομική κρίση. Άνθρωποι που θα έφταναν στην άκρη του κόσμου για να τον κάνουν καλύτερο, ακόμη και αν αυτό σήμαινε πως θα παραμελούσαν για λίγο τον μικρόκοσμο της δικής τους ζωής –της δικής τους κρίσης, αν προτιμάτε.
Κάποιοι από αυτούς το κάνουν κάθε μέρα. Είναι οι εθελοντές των μη κυβερνητικών οργανώσεων όπως οι Γιατροί χωρίς Σύνορα, η ActionAid και η Διεθνής Αμνηστία, οι οποίοι είτε από την γειτονιά τους είτε από τα βάθη της αφρικανικής σαβάνας δουλεύουν για να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Και μοιράζονται μαζί μας τις ιστορίες τους, ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες αλλά καταλήγοντας όλοι στο ίδιο συμπέρασμα: Προσπαθώντας να αλλάξεις τον κόσμο, αλλάζεις πρωτίστως τον εαυτό σου. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος του εθελοντισμού.
Σοφία Ρώμα, 21 ετών, εθελόντρια στη Διεθνή Αμνηστία
Η Σοφία είναι
εθελόντρια στον Τομέα Εκπαίδευσης της Διεθνούς Αμνηστίας εδώ και τρεισήμισι
μήνες. «Ο ρόλος μου εκεί είναι να βοηθάω στη διαχείριση και διοργάνωση διαφόρων
projects, όπως παρουσιάσεις σε σχολεία, πάνω σε συγκεκριμένες κάθε φορά
θεματικές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» εξηγεί. «Παράλληλα, συμμετέχω στις
εκπαιδευτικές δράσεις της Διεθνούς Αμνηστίας, όποτε αυτό κρίνεται σκόπιμο.
Δηλαδή, έρχομαι σε επαφή με τη μαθητική και εκπαιδευτική κοινότητα, ούτως ώστε
από κοινού να προσπαθήσουμε να επιτύχουμε την καλλιέργεια μιας κουλτούρας
σεβασμού και αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο.
«Από όταν ήμουν μικρή ήξερα ότι θέλω να ασχοληθώ με το διεθνές δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα –κάτι που στο παιδικό μου μυαλό μεταφραζόταν ως επιθυμία να κάνω τον κόσμο καλύτερο και να βοηθήσω τους ανθρώπους που αδικούνται. Κατά την πρόσφατη διαμονή μου στο εξωτερικό, στα πλαίσια ενός προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους που με ενέπνευσαν, μου θύμισαν την αξία του εθελοντισμού και με παρότρυναν να καταπιαστώ με την παιδική μου επιθυμία πιο συστηματικά και πιο ώριμα πλέον. Έτσι, γυρνώντας στην Ελλάδα, αποφασισμένη να προσφέρω ανιδιοτελώς στην επίτευξη ενός οράματος σεβασμού των δικαιωμάτων του ανθρώπου, οδηγήθηκα στη Διεθνή Αμνηστία, όπου και τελικώς έκανα αίτηση για πρακτική άσκηση.
«Η εμπειρία μου ως εθελόντρια μου έδωσε μια νέα προοπτική αντίληψης του εαυτού μου και των δυνατοτήτων μου, αλλά και του κόσμου γύρω μου. Η εθελοντική μου εργασία αποτέλεσε ένα πλαίσιο αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης, μέσω της καλλιέργειας της αυτοπεποίθησης, της συνεργασίας, της ανιδιοτέλειας, της συμπόνιας… Αποτέλεσε, όμως, επίσης και ένα πλαίσιο προσωπικής, άμεσης επαφής με τα προβλήματα του κόσμου, κατανόησης, και υπενθύμισης της πίστης στον άνθρωπο και στην αξία του.
«Όταν εργάζεται κάποιος εθελοντικά, το πράττει επειδή έχει ένα όραμα. Έχει τη βούληση και την όρεξη να βοηθήσει στην επίτευξη ενός στόχου ανιδιοτελώς, κάτι που σημαίνει ότι κάποιες φορές μπορεί να παρασύρεται από την επιθυμία του να βελτιωθεί η κατάσταση για την οποία μάχεται, ειδικά σε έναν τομέα όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, γρήγορα. Ίσως, λοιπόν, η όχι άμεση ευόδωση όλων των επιθυμιών που εντάσσονται στην επίτευξη αυτού του οράματος μπορεί πρόσκαιρα να τον/την απογοητεύσει. Όμως, χρειάζεται χρόνος, υπομονή, συνεργασία και συστηματική προσπάθεια προς επίτευξη του εκάστοτε ανθρωπιστικού στόχου. Εξάλλου, η πίστη στο όραμα ανατροφοδοτείται με κάθε προσπάθεια που καθίσταται αποτελεσματική και καρποφόρα, και αυτές οι προσπάθειες, με μεγάλη μου χαρά, ανακάλυψα πως δεν είναι λίγες».
Στην ερώτηση τι θα συμβούλευε κάποιον που σκέφτεται να γίνει εθελοντής, για να βοηθήσει μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση όπως η Διεθνής Αμνηστία, η Σοφία απαντά χωρίς δισταγμό «Να το κάνει! Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πάρα πολλές δικαιολογίες για να μην γίνει κάποιος εθελοντής. Τις ακούμε κάθε μέρα και μέχρι πρόσφατα μπορεί να τις έλεγα κι εγώ. Αλλά υπάρχει ένας μόνο λόγος για να γίνει. Είναι σωστό. Και αξίζει. Αξίζει τον χρόνο μας, την προσπάθειά μας, την ελπίδα μας. Ειδικά μια τέτοια περίοδος κρίσης και αδικίας είναι ακριβώς η τέλεια ευκαιρία να αποδείξουμε ότι οι άνθρωποι είμαστε πολύ πιο δυνατοί απ’ ότι έχουμε φανταστεί. Ότι βοηθώντας ο ένας τον άλλο, χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα, μπορούμε να χτίσουμε έναν καλύτερο κόσμο. Τον κόσμο που μας αξίζει!»
«Από όταν ήμουν μικρή ήξερα ότι θέλω να ασχοληθώ με το διεθνές δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα –κάτι που στο παιδικό μου μυαλό μεταφραζόταν ως επιθυμία να κάνω τον κόσμο καλύτερο και να βοηθήσω τους ανθρώπους που αδικούνται. Κατά την πρόσφατη διαμονή μου στο εξωτερικό, στα πλαίσια ενός προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους που με ενέπνευσαν, μου θύμισαν την αξία του εθελοντισμού και με παρότρυναν να καταπιαστώ με την παιδική μου επιθυμία πιο συστηματικά και πιο ώριμα πλέον. Έτσι, γυρνώντας στην Ελλάδα, αποφασισμένη να προσφέρω ανιδιοτελώς στην επίτευξη ενός οράματος σεβασμού των δικαιωμάτων του ανθρώπου, οδηγήθηκα στη Διεθνή Αμνηστία, όπου και τελικώς έκανα αίτηση για πρακτική άσκηση.
«Η εμπειρία μου ως εθελόντρια μου έδωσε μια νέα προοπτική αντίληψης του εαυτού μου και των δυνατοτήτων μου, αλλά και του κόσμου γύρω μου. Η εθελοντική μου εργασία αποτέλεσε ένα πλαίσιο αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης, μέσω της καλλιέργειας της αυτοπεποίθησης, της συνεργασίας, της ανιδιοτέλειας, της συμπόνιας… Αποτέλεσε, όμως, επίσης και ένα πλαίσιο προσωπικής, άμεσης επαφής με τα προβλήματα του κόσμου, κατανόησης, και υπενθύμισης της πίστης στον άνθρωπο και στην αξία του.
«Όταν εργάζεται κάποιος εθελοντικά, το πράττει επειδή έχει ένα όραμα. Έχει τη βούληση και την όρεξη να βοηθήσει στην επίτευξη ενός στόχου ανιδιοτελώς, κάτι που σημαίνει ότι κάποιες φορές μπορεί να παρασύρεται από την επιθυμία του να βελτιωθεί η κατάσταση για την οποία μάχεται, ειδικά σε έναν τομέα όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, γρήγορα. Ίσως, λοιπόν, η όχι άμεση ευόδωση όλων των επιθυμιών που εντάσσονται στην επίτευξη αυτού του οράματος μπορεί πρόσκαιρα να τον/την απογοητεύσει. Όμως, χρειάζεται χρόνος, υπομονή, συνεργασία και συστηματική προσπάθεια προς επίτευξη του εκάστοτε ανθρωπιστικού στόχου. Εξάλλου, η πίστη στο όραμα ανατροφοδοτείται με κάθε προσπάθεια που καθίσταται αποτελεσματική και καρποφόρα, και αυτές οι προσπάθειες, με μεγάλη μου χαρά, ανακάλυψα πως δεν είναι λίγες».
Στην ερώτηση τι θα συμβούλευε κάποιον που σκέφτεται να γίνει εθελοντής, για να βοηθήσει μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση όπως η Διεθνής Αμνηστία, η Σοφία απαντά χωρίς δισταγμό «Να το κάνει! Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πάρα πολλές δικαιολογίες για να μην γίνει κάποιος εθελοντής. Τις ακούμε κάθε μέρα και μέχρι πρόσφατα μπορεί να τις έλεγα κι εγώ. Αλλά υπάρχει ένας μόνο λόγος για να γίνει. Είναι σωστό. Και αξίζει. Αξίζει τον χρόνο μας, την προσπάθειά μας, την ελπίδα μας. Ειδικά μια τέτοια περίοδος κρίσης και αδικίας είναι ακριβώς η τέλεια ευκαιρία να αποδείξουμε ότι οι άνθρωποι είμαστε πολύ πιο δυνατοί απ’ ότι έχουμε φανταστεί. Ότι βοηθώντας ο ένας τον άλλο, χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα, μπορούμε να χτίσουμε έναν καλύτερο κόσμο. Τον κόσμο που μας αξίζει!»
Τίνα Τσόντου, 42 ετών,
εθελόντρια στην ActionAid
Η Τίνα συμμετείχε στις εθελοντικές αποστολές της ActionAid στην Κένυα το
2010 και στην Γκάνα το 2011. «Για εμένα ήταν ένα (παιδικό) όνειρο ζωής το να
πάω στην Αφρική και να συμμετέχω εκεί σε μια εθελοντική αποστολή» εξηγεί.
«Ήμουν ήδη Ανάδοχος Παιδιού κι έτσι έλαβα το ενημερωτικό email της ActionAid
που έδινε την ευκαιρία σε Αναδόχους να συμμετέχουν. Δεν το σκέφτηκα ούτε
στιγμή! Ήθελα πολύ να δω από κοντά την ζωή των ανθρώπων εκεί, τα ήθη, τα έθιμα
τους, τους χορούς τους , τις συνήθειες τους, να τους γνωρίσω δηλαδή και να δω
παράλληλα τη δουλειά που γίνεται από την ActionAid.
«Στην Κένυα, επισκεφθήκαμε μια ομάδα 40 ατόμων οροθετικών, τους Κουλοχίρο, όπου ξεχορταριάσαμε και υδροδοτήσαμε τα χωράφια που τους προσέφερε η ActionAid, κι επίσης ρίξαμε τα θεμέλια για την κατασκευή ενός κτιρίου που θα χρησίμευε σαν αποθήκη και μέρος συναντήσεων της ομάδας Κουλοχίρο. Στην Γκάνα, έργο μας ήταν η κατασκευή τριών τάξεων ενός σχολείου. Όλα αυτά χρηματοδοτήθηκαν από το ίδρυμα Νιάρχου.
«Το ξενοδοχείο που μέναμε και στην Κένυα και στην Γκάνα ήταν αρκετά μακριά από την περιοχή που δουλεύαμε, μιας κι η ActionAid δραστηριοποιείται σε απομακρυσμένες περιοχές. Έτσι, έπρεπε να σηκωθούμε νωρίς, ώστε 7.00 με 7.30 να είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. Μπαίναμε στα πούλμαν και μετά από μιάμιση με δυο ώρες, φτάναμε στον προορισμό μας. Είχαμε είδη χωριστεί σε ομάδες εργασίας και κάθε ομάδα ήξερε αν θα ασχοληθεί με το χτίσιμο ή με το κουβάλημα νερού ή με το ξεχορτάριασμα, το φύτεμα, αλλά και το μαγείρεμα. Όλοι περάσαμε από όλες τις εργασίες. Δουλεύαμε μαζί, πλάι πλάι με τους ντόπιους. Έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσουμε και να γνωριστούμε, να παίξουμε με τα παιδιά τους και να δούμε από κοντά τη ζωή τους. Η καλύτερη εμπειρία για εμένα ήταν το μαγείρεμα με τις γυναίκες του χωριού.
«Μετά τρώγαμε όλοι μαζί, οι κάτοικοι της περιοχής κι εμείς οι εθελοντές . Τραγουδούσαμε και χορεύαμε δικά τους τραγούδια, αλλά και δικά μας. Οι άνθρωποι εκεί είχαν πραγματική περιέργεια να μας γνωρίσουν και να μάθουν τις συνήθειες μας, όπως άλλωστε κι εμείς τις δίκες τους.
«Κατόπιν, το απόγευμα επισκεπτόμασταν άλλα έργα που γίνονταν στην περιοχή και υποστηρίζονται από την ActionAid. Επισκεφτήκαμε ένα υδραγωγείο, ένα συνεταιρισμό κακοποιημένων γυναικών, ένα συνεταιρισμό γυναικών που έφτιαχναν καλάθια και έναν εκτροφέα οικόσιτων ζώων. Στο τέλος της ημέρας, επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο και ανταλλάσαμε εμπειρίες κι απόψεις, για όλα αυτά τα τόσο έντονα που είχαμε ζήσει.
«Η πιο δυνατή εμπειρία του ταξιδιού στην Γκάνα ήταν σίγουρα η επίσκεψη μας στον συνεταιρισμό κακοποιημένων γυναικών. Οι γυναίκες μας περίμεναν με ανοικτές αγκαλιές και τραπέζι έτοιμο στρωμένο, χαρακτηριστικό της φιλοξενίας τους. Αυτό, όμως, που με συγκλόνισε ήταν η αφήγηση της ζωής τους και πώς άλλαξε με τη βοήθεια της ActionAid. Από κακοποιημένες γυναίκες, έγιναν χειραφετημένες, δυνατές και χαρούμενες εργαζόμενες. Ήταν κάτι συγκλονιστικό! Η σκέψη ότι τα δικά μου 0,73€ την ημέρα, η συνδρομή μου στο πρόγραμμα Αναδοχής Παιδιού, μπορούν να αλλάξουν σε τέτοιο βαθμό τη ζωή ενός ανθρώπου με έκανε να νιώσω περήφανη για την οργάνωση που στηρίζω!
«Στην Κένυα, η δύναμη της ψυχής των Κουλοχίρο είναι αυτό που μου έχει μείνει. Δεν μπορώ να ξεχάσω πώς, παρ’ όλο που ήταν άρρωστοι και τόσο φτωχοί, πάλευαν με τόση δύναμη για τη ζωή τους. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστοι!
«Και στις δύο αποστολές ήταν απερίγραπτο το συναίσθημα ότι όλοι είχαμε ενωθεί σαν ένα: Όλοι δουλεύαμε για ένα κοινό σκοπό και δίναμε τον καλύτερο μας εαυτό σε αυτόν.
«Το μεγαλύτερο όφελος που αποκόμισα, ήταν ότι είδα με τα μάτια μου τη ζωή κάποιων ανθρώπων να βελτιώνεται. Είδα, δηλαδή, ότι η ActionAid κάνει δουλειά και μάλιστα πολύ καλή, ότι τελικά ναι, η ζωή των ανθρώπων μπορεί να αλλάξει. Ήταν μεγαλειώδες το συναίσθημα ότι κι εγώ, αφενός με τη μηνιαία συμβολή μου αλλά και με τη φυσική μου παρουσία, συνέβαλα σε αυτό!
«Όχι μόνο η δική τους ζωή άλλαξε, αλλά η εμπειρία αυτή, με έκανε κι εμένα να δω τη ζωή από μια άλλη διάσταση. Η δύναμη κι η καλοσύνη των ανθρώπων (ντόπιων κι εθελοντών) με έκαναν καλύτερο άνθρωπο, μου έδωσαν κι εμένα πολύ δύναμη, με γέμισαν ελπίδα για τη ζωή κι αγάπη για τον συνάνθρωπο.
«Δεν ξέρω αν κατάφερα να δώσω πίσω στους ντόπιους, αλλά και στους άλλους εθελοντες, όλα όσα εγώ πήρα. Δεν ξέρω πώς, αλλά στο τέλος εγώ βγήκα κερδισμένη. Έτσι νομίζω γίνεται με τον εθελοντισμό. Όσο πιο πολύ δίνεις, τόσο πιο γεμάτος και κερδισμένος βγαίνεις από όλη αυτήν την περιπέτεια!
«Θα συμβούλευα τον καθένα, πριν γίνει εθελοντής της ActionAid σε ένα τέτοιο ταξίδι, να γνωρίσει και να υποστηρίξει την ActionAid μέσω του προγράμματος Αναδοχής Παιδιού. Μπορεί να μπει στο site στο www.actionaid.gr ή να τηλεφωνήσει στο 801 11 900 800. Με 22€ το μήνα ή 0,73€ την ημέρα, μπορείς μαζί με άλλους , να αλλάξεις τη ζωή μιας ολόκληρης κοινότητας κι όχι μονάχα ενός παιδιού. Το καλό με την ActionAid είναι ότι στις κοινότητες που υποστηρίζει, γίνονται έργα, από τα οποία ωφελούνται όλοι οι κάτοικοι της περιοχής: σχολεία, υδραγωγεία, καλλιέργειες, συνεταιρισμοί κτλ. Οι κάτοικοι υποστηρίζονται πολλά χρόνια έτσι ώστε η νοοτροπία τους να αλλάζει και μαζί τους αλλάζουν και βελτιώνονται οι συνθήκες της ζωής τους. Αν αυτό δεν είναι σπουδαίο, τότε τι είναι;»
«Στην Κένυα, επισκεφθήκαμε μια ομάδα 40 ατόμων οροθετικών, τους Κουλοχίρο, όπου ξεχορταριάσαμε και υδροδοτήσαμε τα χωράφια που τους προσέφερε η ActionAid, κι επίσης ρίξαμε τα θεμέλια για την κατασκευή ενός κτιρίου που θα χρησίμευε σαν αποθήκη και μέρος συναντήσεων της ομάδας Κουλοχίρο. Στην Γκάνα, έργο μας ήταν η κατασκευή τριών τάξεων ενός σχολείου. Όλα αυτά χρηματοδοτήθηκαν από το ίδρυμα Νιάρχου.
«Το ξενοδοχείο που μέναμε και στην Κένυα και στην Γκάνα ήταν αρκετά μακριά από την περιοχή που δουλεύαμε, μιας κι η ActionAid δραστηριοποιείται σε απομακρυσμένες περιοχές. Έτσι, έπρεπε να σηκωθούμε νωρίς, ώστε 7.00 με 7.30 να είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. Μπαίναμε στα πούλμαν και μετά από μιάμιση με δυο ώρες, φτάναμε στον προορισμό μας. Είχαμε είδη χωριστεί σε ομάδες εργασίας και κάθε ομάδα ήξερε αν θα ασχοληθεί με το χτίσιμο ή με το κουβάλημα νερού ή με το ξεχορτάριασμα, το φύτεμα, αλλά και το μαγείρεμα. Όλοι περάσαμε από όλες τις εργασίες. Δουλεύαμε μαζί, πλάι πλάι με τους ντόπιους. Έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσουμε και να γνωριστούμε, να παίξουμε με τα παιδιά τους και να δούμε από κοντά τη ζωή τους. Η καλύτερη εμπειρία για εμένα ήταν το μαγείρεμα με τις γυναίκες του χωριού.
«Μετά τρώγαμε όλοι μαζί, οι κάτοικοι της περιοχής κι εμείς οι εθελοντές . Τραγουδούσαμε και χορεύαμε δικά τους τραγούδια, αλλά και δικά μας. Οι άνθρωποι εκεί είχαν πραγματική περιέργεια να μας γνωρίσουν και να μάθουν τις συνήθειες μας, όπως άλλωστε κι εμείς τις δίκες τους.
«Κατόπιν, το απόγευμα επισκεπτόμασταν άλλα έργα που γίνονταν στην περιοχή και υποστηρίζονται από την ActionAid. Επισκεφτήκαμε ένα υδραγωγείο, ένα συνεταιρισμό κακοποιημένων γυναικών, ένα συνεταιρισμό γυναικών που έφτιαχναν καλάθια και έναν εκτροφέα οικόσιτων ζώων. Στο τέλος της ημέρας, επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο και ανταλλάσαμε εμπειρίες κι απόψεις, για όλα αυτά τα τόσο έντονα που είχαμε ζήσει.
«Η πιο δυνατή εμπειρία του ταξιδιού στην Γκάνα ήταν σίγουρα η επίσκεψη μας στον συνεταιρισμό κακοποιημένων γυναικών. Οι γυναίκες μας περίμεναν με ανοικτές αγκαλιές και τραπέζι έτοιμο στρωμένο, χαρακτηριστικό της φιλοξενίας τους. Αυτό, όμως, που με συγκλόνισε ήταν η αφήγηση της ζωής τους και πώς άλλαξε με τη βοήθεια της ActionAid. Από κακοποιημένες γυναίκες, έγιναν χειραφετημένες, δυνατές και χαρούμενες εργαζόμενες. Ήταν κάτι συγκλονιστικό! Η σκέψη ότι τα δικά μου 0,73€ την ημέρα, η συνδρομή μου στο πρόγραμμα Αναδοχής Παιδιού, μπορούν να αλλάξουν σε τέτοιο βαθμό τη ζωή ενός ανθρώπου με έκανε να νιώσω περήφανη για την οργάνωση που στηρίζω!
«Στην Κένυα, η δύναμη της ψυχής των Κουλοχίρο είναι αυτό που μου έχει μείνει. Δεν μπορώ να ξεχάσω πώς, παρ’ όλο που ήταν άρρωστοι και τόσο φτωχοί, πάλευαν με τόση δύναμη για τη ζωή τους. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστοι!
«Και στις δύο αποστολές ήταν απερίγραπτο το συναίσθημα ότι όλοι είχαμε ενωθεί σαν ένα: Όλοι δουλεύαμε για ένα κοινό σκοπό και δίναμε τον καλύτερο μας εαυτό σε αυτόν.
«Το μεγαλύτερο όφελος που αποκόμισα, ήταν ότι είδα με τα μάτια μου τη ζωή κάποιων ανθρώπων να βελτιώνεται. Είδα, δηλαδή, ότι η ActionAid κάνει δουλειά και μάλιστα πολύ καλή, ότι τελικά ναι, η ζωή των ανθρώπων μπορεί να αλλάξει. Ήταν μεγαλειώδες το συναίσθημα ότι κι εγώ, αφενός με τη μηνιαία συμβολή μου αλλά και με τη φυσική μου παρουσία, συνέβαλα σε αυτό!
«Όχι μόνο η δική τους ζωή άλλαξε, αλλά η εμπειρία αυτή, με έκανε κι εμένα να δω τη ζωή από μια άλλη διάσταση. Η δύναμη κι η καλοσύνη των ανθρώπων (ντόπιων κι εθελοντών) με έκαναν καλύτερο άνθρωπο, μου έδωσαν κι εμένα πολύ δύναμη, με γέμισαν ελπίδα για τη ζωή κι αγάπη για τον συνάνθρωπο.
«Δεν ξέρω αν κατάφερα να δώσω πίσω στους ντόπιους, αλλά και στους άλλους εθελοντες, όλα όσα εγώ πήρα. Δεν ξέρω πώς, αλλά στο τέλος εγώ βγήκα κερδισμένη. Έτσι νομίζω γίνεται με τον εθελοντισμό. Όσο πιο πολύ δίνεις, τόσο πιο γεμάτος και κερδισμένος βγαίνεις από όλη αυτήν την περιπέτεια!
«Θα συμβούλευα τον καθένα, πριν γίνει εθελοντής της ActionAid σε ένα τέτοιο ταξίδι, να γνωρίσει και να υποστηρίξει την ActionAid μέσω του προγράμματος Αναδοχής Παιδιού. Μπορεί να μπει στο site στο www.actionaid.gr ή να τηλεφωνήσει στο 801 11 900 800. Με 22€ το μήνα ή 0,73€ την ημέρα, μπορείς μαζί με άλλους , να αλλάξεις τη ζωή μιας ολόκληρης κοινότητας κι όχι μονάχα ενός παιδιού. Το καλό με την ActionAid είναι ότι στις κοινότητες που υποστηρίζει, γίνονται έργα, από τα οποία ωφελούνται όλοι οι κάτοικοι της περιοχής: σχολεία, υδραγωγεία, καλλιέργειες, συνεταιρισμοί κτλ. Οι κάτοικοι υποστηρίζονται πολλά χρόνια έτσι ώστε η νοοτροπία τους να αλλάζει και μαζί τους αλλάζουν και βελτιώνονται οι συνθήκες της ζωής τους. Αν αυτό δεν είναι σπουδαίο, τότε τι είναι;»
Ηρώ Ευλαμπίδου, 37 ετών,
εθελόντρια στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα
Η Ηρώ είναι γιατρός, και έχει συμμετάσχει εθελοντικά
στις αποστολές των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στη Ζάμπια, τη Μιανμάρ, το Σουδάν και
την Κένυα. «Η πρώτη επαφή με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα έγινε όταν ήμουν ακόμη
φοιτήτρια Ιατρικής, αφού γνώρισα κάποιους από τους εθελοντές του γραφείου
Θεσσαλονίκης. Η σκέψη ωστόσο, να πάω σε ανθρωπιστικές αποστολές μαζί τους είχε
έρθει πολύ νωρίτερα, όταν αποφάσιζα την κατεύθυνση που θα ακολουθούσα
επαγγελματικά.
«Γενικά η ιδέα του ανθρωπισμού και του εθελοντισμού μέσα από την ανεξάρτητη ιατρική δράση ήταν πολύ κοντά σε εμένα και οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα ενσαρκώνουν αυτή την ιδέα με ένα τρόπο επαγγελματικό, επιστημονικό και ταυτόχρονα αποτελεσματικό σε συνθήκες που απέχουν πολύ από το εύκολο. Αυτό τουλάχιστον το βίωσα στις αποστολές που έχω συμμετάσχει και για αυτό το λόγο συνεχίζω να δουλεύω μαζί τους.
«Η μέρα σε μια αποστολή ξεκινάει νωρίς με έναν καφέ στο χέρι και τις πρώτες σκέψεις για το πρόγραμμα που έπεται. Μετά συνήθως έρχεται η πρωινή επίσκεψη στο νοσοκομείο, η εξέταση των δύσκολων περιστατικών και ίσως κάποια συνάντηση με τοπικούς και διεθνείς φορείς. Μεσημέρι φαγητό και μετά πίσω ξανά στις δουλειές του προγράμματος: αναφορές, στατιστική ανάλυση των δεδομένων, συνεντεύξεις για προσλήψεις, στρατηγικός σχεδιασμός, εκπαιδευτικά σεμινάρια, παραγγελίες φαρμάκων... Και μεταξύ όλων αυτών, σημαντικό κομμάτι της δουλειάς είναι η επίλυση των καθημερινών προβλημάτων που ανακύπτουν. Θυμάμαι στην τελευταία αποστολή στην Κένυα πως υπήρχαν φορές που το τηλέφωνο δεν σταματούσε να χτυπάει και όλοι είχαν να αναφέρουν θέματα που χρειάζονταν την προσοχή μας: δεν υπήρχαν αρκετά κρεβάτια, κόπηκε το νερό στο συγκεκριμένο θάλαμο, το τάδε παιδί δεν βελτιώνεται και ούτω καθεξής.
«Υπάρχουν πολλές στιγμές στις αποστολές που μπορούν να θεωρηθούν δυνατές, για διάφορους λόγους. Ένας δύσκολος ασθενής που τον παλεύουμε ώρες και τα καταφέρνει ή δεν τα καταφέρνει, άπειρες ώρες εργασίας για την οργάνωση ανθρωπιστικής βοήθειας σε αποκλεισμένα μακρινά χωριά όπου υπάρχει πρόσβαση μόνο με βάρκες, εκκένωση όλων των εθελοντών από την αποστολή για λόγους ασφαλείας...
«Αν πρέπει όμως να ξεχωρίσω μία από όλες αυτές θα μπορούσα να πω για την ιστορία μιας νέας μητέρας στο Νότιο Σουδάν που ήρθε να γεννήσει στο νοσοκομείο μας. Την είχαν ήδη πιάσει οι πόνοι του τοκετού από ώρες αλλά το παιδί δεν κατέβαινε. Η μαία μας ήταν μαζί της σε όλη την προσπάθεια όταν σε κάποια στιγμή με φώναξε για βοήθεια. Τη ρωτάω τη συμβαίνει και μου δείχνει το μωράκι που ήταν έτοιμο να βγει αλλά δεν μπορούσε. Τι να δω κι εγώ! Τα πόδια και τα χέρια του παιδιού ήταν ήδη έξω αλλά το κεφάλι και ο κορμός είχαν κολλήσει...ο μόνος τρόπος για να προχωρήσει ο τοκετός και να σωθούν μητέρα και παιδί ήταν να κάνει επείγουσα καισαρική. Στο περιβάλλον που ήμασταν όμως δεν είχαμε αυτή τη δυνατότητα...έπρεπε να τη μεταφέρουμε στη διπλανή πόλη που είχε χειρουργείο. Μέχρι να κάνω εγώ τις απαραίτητες προετοιμασίες η μαία μας πάλευε με τη μητέρα. Πολύ γρήγορα όμως με ξαναφώναξε για να μου δείξει ένα υγιέστατο μωρό που το κρατούσε η περίχαρη μαμά στην αγκαλιά της! Τα είχαν καταφέρει και όπως καταλαβαίνετε η χαρά μας ήταν πραγματικά απερίγραπτη!
«Το πρώτο μου ταξίδι στη Ζάμπια ήταν αυτό που ουσιαστικά μου άνοιξε τα μάτια σε ένα άλλο κόσμο, πολύ διαφορετικό από αυτόν που έχουμε συνηθίσει στην Ευρώπη αλλά ταυτόχρονα και πολύ πραγματικό. Είδα ανθρώπους να αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν αλλά είδα και νέες ζωές να γεννιούνται και να μεγαλώνουν. Και είδα εμένα να κάνω κάτι για όλους αυτούς τους ανθρώπους που το είχαν ανάγκη αλλά και να ωριμάζω μέσα από την ίδια την εμπειρία. Αισθάνθηκα πως είμαι χρήσιμη και μπορώ να προσφέρω μέσα στο χαμό. Μετά από αυτό ουσιαστικά ήξερα τι θέλω να κάνω και πού να αφιερώσω την ενέργειά μου.
«Οι άνθρωποι που με ξέρουν λένε πως άλλαξε η ματιά μου και αυτό είναι σημάδι της εσωτερικής αλλαγής και ωρίμανσης που γίνεται σταδιακά, από τη μία αποστολή στην άλλη. Μέσα από τον εθελοντισμό έμαθα να ξεχωρίζω το ουσιώδες από το επουσιώδες, να χαίρομαι με τις μικρές χαρές της ζωής και να κατανοώ και να εκτιμώ τους ανθρώπους για αυτό που είναι και όχι για αυτό που φαίνονται. Το χρώμα, η γλώσσα ή η θρησκεία δεν παίζουν κανένα ρόλο, μόνο η ανθρώπινη φύση μας, που ουσιαστικά είναι ίδια παντού, με τους ίδιους φόβους και αγωνίες αλλά και τις ίδιες χαρές. Πέρα από αυτά, έμαθα για παθήσεις που τις έβλεπα μόνο στα βιβλία, όπως η χολέρα ή η ελονοσία, και μάλιστα οι γνώσεις μου για την τελευταία με βοηθούν και στο πρόγραμμα ελονοσίας που οργανώνουμε τώρα εντός Ελλάδας. Έμαθα επίσης πώς να στήνω προγράμματα ανθρωπιστικής βοήθειας, πώς να επιβλέπω την ποιοτική λειτουργία των ιατρικών μας κέντρων και πώς να συνεργάζομαι με ανθρώπους από όλα τα μέρη της γης. Οι αποστολές με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα είναι πραγματικά εμπειρία ζωής.
«Η ζωή, βέβαια, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη και με τις «κακές στιγμές» όπως και με τις καλές. Και στα μέρη που έχουμε τα προγράμματά μας οι δυσκολίες είναι τόσες που σαφώς δεν πετυχαίνουμε να κάνουμε τα πάντα όπως ακριβώς τα έχουμε υπολογίσει. Όταν χρειαζόμαστε επειγόντως φάρμακα που έχουν «κολλήσει», μαζί με το φορτηγό που τα μεταφέρει, μέσα στη λάσπη που φτάνει μέχρι τα γόνατα λόγω των ισχυρών βροχών, η απογοήτευση είναι σίγουρη. Όταν ο ασθενής μας πεθαίνει παρά τις προσπάθειες όλων, όταν καθυστερεί η άφιξη νέου προσωπικού που τόσο χρειαζόμαστε ή όταν οι αρχές δεν μας δίνουν την απαραίτητη πρόσβαση στους πληθυσμούς που έχουν ανάγκη, ε...τότε καταβαλλόμαστε, μας παίρνει από κάτω.
«Η απόφαση κάποιου να συμμετάσχει σε αποστολές με οργανώσεις όπως οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα είναι πολύτιμη και σημαντική. Ένα τέτοιο άτομο θα το παρότρυνα να προχωρήσει και να κάνει τουλάχιστον μια αποστολή. Τα οφέλη που έχει να αποκομίσει είναι τόσο μεγάλα που υπερκεράζουν τις όποιους φόβους έχει ή τις δυσκολίες που τυχόν θα συναντήσει. Εξάλλου μέσα από αυτές γινόμαστε πιο δυνατοί. Είναι σημαντικό να επιλέξει μια σοβαρή οργάνωση που θα του παρέχει τα κατάλληλα εργαλεία και θα του εξασφαλίσει μια ασφαλή παραμονή στο πεδίο. Η πρώτη φορά είναι συνήθως η δυσκολότερη γιατί υπάρχει ο φόβος του αγνώστου, αλλά θα του έλεγα να μην μείνει σε αυτό. Να μείνει όμως στις εικόνες που θα δει, στις εμπειρίες που θα βιώσει και στην αίσθηση της ικανοποίησης που θα πάρει όταν δει πως η φωνή του έχει δύναμη, πως μπορεί να αλλάξει, όχι τον κόσμο όλο αλλά, ένα κομμάτι του και να το κάνει λίγο καλύτερο, λίγο πιο υποφερτό».
«Γενικά η ιδέα του ανθρωπισμού και του εθελοντισμού μέσα από την ανεξάρτητη ιατρική δράση ήταν πολύ κοντά σε εμένα και οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα ενσαρκώνουν αυτή την ιδέα με ένα τρόπο επαγγελματικό, επιστημονικό και ταυτόχρονα αποτελεσματικό σε συνθήκες που απέχουν πολύ από το εύκολο. Αυτό τουλάχιστον το βίωσα στις αποστολές που έχω συμμετάσχει και για αυτό το λόγο συνεχίζω να δουλεύω μαζί τους.
«Η μέρα σε μια αποστολή ξεκινάει νωρίς με έναν καφέ στο χέρι και τις πρώτες σκέψεις για το πρόγραμμα που έπεται. Μετά συνήθως έρχεται η πρωινή επίσκεψη στο νοσοκομείο, η εξέταση των δύσκολων περιστατικών και ίσως κάποια συνάντηση με τοπικούς και διεθνείς φορείς. Μεσημέρι φαγητό και μετά πίσω ξανά στις δουλειές του προγράμματος: αναφορές, στατιστική ανάλυση των δεδομένων, συνεντεύξεις για προσλήψεις, στρατηγικός σχεδιασμός, εκπαιδευτικά σεμινάρια, παραγγελίες φαρμάκων... Και μεταξύ όλων αυτών, σημαντικό κομμάτι της δουλειάς είναι η επίλυση των καθημερινών προβλημάτων που ανακύπτουν. Θυμάμαι στην τελευταία αποστολή στην Κένυα πως υπήρχαν φορές που το τηλέφωνο δεν σταματούσε να χτυπάει και όλοι είχαν να αναφέρουν θέματα που χρειάζονταν την προσοχή μας: δεν υπήρχαν αρκετά κρεβάτια, κόπηκε το νερό στο συγκεκριμένο θάλαμο, το τάδε παιδί δεν βελτιώνεται και ούτω καθεξής.
«Υπάρχουν πολλές στιγμές στις αποστολές που μπορούν να θεωρηθούν δυνατές, για διάφορους λόγους. Ένας δύσκολος ασθενής που τον παλεύουμε ώρες και τα καταφέρνει ή δεν τα καταφέρνει, άπειρες ώρες εργασίας για την οργάνωση ανθρωπιστικής βοήθειας σε αποκλεισμένα μακρινά χωριά όπου υπάρχει πρόσβαση μόνο με βάρκες, εκκένωση όλων των εθελοντών από την αποστολή για λόγους ασφαλείας...
«Αν πρέπει όμως να ξεχωρίσω μία από όλες αυτές θα μπορούσα να πω για την ιστορία μιας νέας μητέρας στο Νότιο Σουδάν που ήρθε να γεννήσει στο νοσοκομείο μας. Την είχαν ήδη πιάσει οι πόνοι του τοκετού από ώρες αλλά το παιδί δεν κατέβαινε. Η μαία μας ήταν μαζί της σε όλη την προσπάθεια όταν σε κάποια στιγμή με φώναξε για βοήθεια. Τη ρωτάω τη συμβαίνει και μου δείχνει το μωράκι που ήταν έτοιμο να βγει αλλά δεν μπορούσε. Τι να δω κι εγώ! Τα πόδια και τα χέρια του παιδιού ήταν ήδη έξω αλλά το κεφάλι και ο κορμός είχαν κολλήσει...ο μόνος τρόπος για να προχωρήσει ο τοκετός και να σωθούν μητέρα και παιδί ήταν να κάνει επείγουσα καισαρική. Στο περιβάλλον που ήμασταν όμως δεν είχαμε αυτή τη δυνατότητα...έπρεπε να τη μεταφέρουμε στη διπλανή πόλη που είχε χειρουργείο. Μέχρι να κάνω εγώ τις απαραίτητες προετοιμασίες η μαία μας πάλευε με τη μητέρα. Πολύ γρήγορα όμως με ξαναφώναξε για να μου δείξει ένα υγιέστατο μωρό που το κρατούσε η περίχαρη μαμά στην αγκαλιά της! Τα είχαν καταφέρει και όπως καταλαβαίνετε η χαρά μας ήταν πραγματικά απερίγραπτη!
«Το πρώτο μου ταξίδι στη Ζάμπια ήταν αυτό που ουσιαστικά μου άνοιξε τα μάτια σε ένα άλλο κόσμο, πολύ διαφορετικό από αυτόν που έχουμε συνηθίσει στην Ευρώπη αλλά ταυτόχρονα και πολύ πραγματικό. Είδα ανθρώπους να αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν αλλά είδα και νέες ζωές να γεννιούνται και να μεγαλώνουν. Και είδα εμένα να κάνω κάτι για όλους αυτούς τους ανθρώπους που το είχαν ανάγκη αλλά και να ωριμάζω μέσα από την ίδια την εμπειρία. Αισθάνθηκα πως είμαι χρήσιμη και μπορώ να προσφέρω μέσα στο χαμό. Μετά από αυτό ουσιαστικά ήξερα τι θέλω να κάνω και πού να αφιερώσω την ενέργειά μου.
«Οι άνθρωποι που με ξέρουν λένε πως άλλαξε η ματιά μου και αυτό είναι σημάδι της εσωτερικής αλλαγής και ωρίμανσης που γίνεται σταδιακά, από τη μία αποστολή στην άλλη. Μέσα από τον εθελοντισμό έμαθα να ξεχωρίζω το ουσιώδες από το επουσιώδες, να χαίρομαι με τις μικρές χαρές της ζωής και να κατανοώ και να εκτιμώ τους ανθρώπους για αυτό που είναι και όχι για αυτό που φαίνονται. Το χρώμα, η γλώσσα ή η θρησκεία δεν παίζουν κανένα ρόλο, μόνο η ανθρώπινη φύση μας, που ουσιαστικά είναι ίδια παντού, με τους ίδιους φόβους και αγωνίες αλλά και τις ίδιες χαρές. Πέρα από αυτά, έμαθα για παθήσεις που τις έβλεπα μόνο στα βιβλία, όπως η χολέρα ή η ελονοσία, και μάλιστα οι γνώσεις μου για την τελευταία με βοηθούν και στο πρόγραμμα ελονοσίας που οργανώνουμε τώρα εντός Ελλάδας. Έμαθα επίσης πώς να στήνω προγράμματα ανθρωπιστικής βοήθειας, πώς να επιβλέπω την ποιοτική λειτουργία των ιατρικών μας κέντρων και πώς να συνεργάζομαι με ανθρώπους από όλα τα μέρη της γης. Οι αποστολές με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα είναι πραγματικά εμπειρία ζωής.
«Η ζωή, βέβαια, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη και με τις «κακές στιγμές» όπως και με τις καλές. Και στα μέρη που έχουμε τα προγράμματά μας οι δυσκολίες είναι τόσες που σαφώς δεν πετυχαίνουμε να κάνουμε τα πάντα όπως ακριβώς τα έχουμε υπολογίσει. Όταν χρειαζόμαστε επειγόντως φάρμακα που έχουν «κολλήσει», μαζί με το φορτηγό που τα μεταφέρει, μέσα στη λάσπη που φτάνει μέχρι τα γόνατα λόγω των ισχυρών βροχών, η απογοήτευση είναι σίγουρη. Όταν ο ασθενής μας πεθαίνει παρά τις προσπάθειες όλων, όταν καθυστερεί η άφιξη νέου προσωπικού που τόσο χρειαζόμαστε ή όταν οι αρχές δεν μας δίνουν την απαραίτητη πρόσβαση στους πληθυσμούς που έχουν ανάγκη, ε...τότε καταβαλλόμαστε, μας παίρνει από κάτω.
«Η απόφαση κάποιου να συμμετάσχει σε αποστολές με οργανώσεις όπως οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα είναι πολύτιμη και σημαντική. Ένα τέτοιο άτομο θα το παρότρυνα να προχωρήσει και να κάνει τουλάχιστον μια αποστολή. Τα οφέλη που έχει να αποκομίσει είναι τόσο μεγάλα που υπερκεράζουν τις όποιους φόβους έχει ή τις δυσκολίες που τυχόν θα συναντήσει. Εξάλλου μέσα από αυτές γινόμαστε πιο δυνατοί. Είναι σημαντικό να επιλέξει μια σοβαρή οργάνωση που θα του παρέχει τα κατάλληλα εργαλεία και θα του εξασφαλίσει μια ασφαλή παραμονή στο πεδίο. Η πρώτη φορά είναι συνήθως η δυσκολότερη γιατί υπάρχει ο φόβος του αγνώστου, αλλά θα του έλεγα να μην μείνει σε αυτό. Να μείνει όμως στις εικόνες που θα δει, στις εμπειρίες που θα βιώσει και στην αίσθηση της ικανοποίησης που θα πάρει όταν δει πως η φωνή του έχει δύναμη, πως μπορεί να αλλάξει, όχι τον κόσμο όλο αλλά, ένα κομμάτι του και να το κάνει λίγο καλύτερο, λίγο πιο υποφερτό».
Μιμή Καρμίρη, 24 ετών, εθελόντρια
στην ActionAid
Η Μιμή είναι μέλος της ομάδας των Activista από το 2009 –«έξι μήνες μετά τη
σύσταση της ομάδας των Activista στην Ελλάδα, δηλαδή», όπως λέει. Οι Activista
είναι το διεθνές δίκτυο νέων της ActionAid με μέλη από διάφορες χώρες, που
διοργανώνει και συντονίζει εκστρατείες ενημέρωσης και κινητοποίησης. «Αυτό που
μας ενώνει είναι το πάθος για ενεργή υποστήριξη των εκστρατειών της ActionAid,
αλλά και η ανάγκη να πετύχουμε το στόχο μας με τρόπους οι οποίοι εμπνέουν και
εμάς τους ίδιους» εξηγεί η ίδια.
«Οργανώνουμε προβολές ντοκιμαντέρ σχετικών με τη φτώχεια, βγαίνουμε στους δρόμους ώστε να επικοινωνήσουμε τα μηνύματά μας στον κόσμο ή στους αρμόδιους φορείς, μαζεύουμε υπογραφές, ή απλώς… κάνουμε party. Πρόσφατα, κάποιοι από εμάς ταξίδεψαν στη Ρουάντα για να δουν ιδίοις όμμασι τι εστί πείνα, AIDS και, με μία φράση, καταπάτηση των θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων.
«Από πολύ μικρή με διακατείχε η επιθυμία για προσφορά. Είναι προσωπική μου ανάγκη. Η πρώτη μου συνάντηση με τους Activista ήταν… δώρο ενός φίλου μου. Από τότε συμμετέχω ενεργά στην ομάδα, όσο μου το επιτρέπουν οι σπουδές και οι λοιπές υποχρεώσεις μου.
«Ένα από τα μεγαλύτερα οφέλη του εθελοντισμού είναι ότι παραμένω σε επαγρύπνηση. Γνωρίζοντας τι συμβαίνει στις χώρες του Νότου (και όχι μόνο) δεν μπορείς να επαναπαυθείς. Γίνεσαι άνθρωπος του κόσμου και παύεις να ενδιαφέρεσαι μόνο για τη δική σου επόμενη ημέρα. Επίσης, η συναναστροφή μου με τα παιδιά της ομάδας, που έχουν αντίστοιχες ανησυχίες με εμένα, μου δίνει ελπίδα.
«Μερικές φορές σκέφτομαι ότι, από όλα όσα κάνω, ο εθελοντισμός είναι το μόνο που έχει ουσιαστικό νόημα. Κακές, για μένα, είναι οι στιγμές που αμφιταλαντεύομαι μεταξύ του εθελοντισμού και της ανάγκης για επιβίωση, δηλαδή της καθημερινότητάς μου.
«Όποιον σκέφτεται να γίνει εθελοντής, για να βοηθήσει μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση όπως η ActionAid, θα τον συμβούλευα να το τολμήσει. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να βοηθήσει κανείς –κάποιοι απαιτούν φυσική παρουσία, κάποιοι όχι. Ας αναζητήσει εκείνον που του ταιριάζει πιο πολύ. Θα δώσει αρκετά, αλλά θα κερδίσει κι ο ίδιος περισσότερα».
«Οργανώνουμε προβολές ντοκιμαντέρ σχετικών με τη φτώχεια, βγαίνουμε στους δρόμους ώστε να επικοινωνήσουμε τα μηνύματά μας στον κόσμο ή στους αρμόδιους φορείς, μαζεύουμε υπογραφές, ή απλώς… κάνουμε party. Πρόσφατα, κάποιοι από εμάς ταξίδεψαν στη Ρουάντα για να δουν ιδίοις όμμασι τι εστί πείνα, AIDS και, με μία φράση, καταπάτηση των θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων.
«Από πολύ μικρή με διακατείχε η επιθυμία για προσφορά. Είναι προσωπική μου ανάγκη. Η πρώτη μου συνάντηση με τους Activista ήταν… δώρο ενός φίλου μου. Από τότε συμμετέχω ενεργά στην ομάδα, όσο μου το επιτρέπουν οι σπουδές και οι λοιπές υποχρεώσεις μου.
«Ένα από τα μεγαλύτερα οφέλη του εθελοντισμού είναι ότι παραμένω σε επαγρύπνηση. Γνωρίζοντας τι συμβαίνει στις χώρες του Νότου (και όχι μόνο) δεν μπορείς να επαναπαυθείς. Γίνεσαι άνθρωπος του κόσμου και παύεις να ενδιαφέρεσαι μόνο για τη δική σου επόμενη ημέρα. Επίσης, η συναναστροφή μου με τα παιδιά της ομάδας, που έχουν αντίστοιχες ανησυχίες με εμένα, μου δίνει ελπίδα.
«Μερικές φορές σκέφτομαι ότι, από όλα όσα κάνω, ο εθελοντισμός είναι το μόνο που έχει ουσιαστικό νόημα. Κακές, για μένα, είναι οι στιγμές που αμφιταλαντεύομαι μεταξύ του εθελοντισμού και της ανάγκης για επιβίωση, δηλαδή της καθημερινότητάς μου.
«Όποιον σκέφτεται να γίνει εθελοντής, για να βοηθήσει μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση όπως η ActionAid, θα τον συμβούλευα να το τολμήσει. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να βοηθήσει κανείς –κάποιοι απαιτούν φυσική παρουσία, κάποιοι όχι. Ας αναζητήσει εκείνον που του ταιριάζει πιο πολύ. Θα δώσει αρκετά, αλλά θα κερδίσει κι ο ίδιος περισσότερα».
Μαριέττα Προβατά, 35 ετών,
εθελόντρια στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα
Η Μαριέττα είναι εθελόντρια των Γιατρών Χωρίς Σύνορα από τον Μάιο του 2010.
«Η απόφαση ήρθε αβίαστα, αλλά καθόλου επιπόλαια» εξηγεί. «Ήδη από τα πρώτα
χρόνια του πανεπιστημίου, παράλληλα με τη δραστηριοποίησή μου σε επιστημονικές,
ανθρωπιστικές και κοινωνικού ενδιαφέροντος ΜΚΟ άρχισα να προβληματίζομαι για το
μέλλον και τη θέση μου στον κόσμο. Από νεαρή ηλικία, με συγκινούσε ιδιαίτερα
η δύσκολη ζωή των ανθρώπων της Αφρικής και άρχισα να αναπτύσσω μία συμπάθεια,
μάλλον από λύπηση στην αρχή, στο πρόσωπό τους και μία αυξανόμενη επιθυμία να
βρεθώ κοντά τους. Όχι σαν τουρίστας αλλά με μία παρόρμηση (του δυτικού «υπερ»ανθρώπου
υποθέτω) να συμβάλλω, άγνωστο με ποιο τρόπο, στη βελτίωση των υποδομών και της
ποιότητας ζωής τους.
«Αργότερα, με την πάροδο του χρόνου και την ωρίμανση του μυαλού και της σκέψης, συνειδητοποίησα πως οι άνθρωποι που βρίσκονται σε δυσμενείς συνθήκες δεν έχουν ανάγκη τον οίκτο μας. Έχουν μάθει να ζουν και να αντιμετωπίζουν τις κακουχίες, συχνά αποτέλεσμα των πολιτικών και της αδιαφορίας του «δυτικού» κόσμου, και έχουν αναπτύξει τις δικές τους αντιστάσεις απέναντι στη ζωή και τον θάνατο. Μπορεί να δέχονται με ευγνωμοσύνη την προσφορά του ανθρωπιστικού κινήματος, αλλά πάντα με αξιοπρέπεια που δεν επιτρέπει σε κανέναν το δικαίωμα να τους δει υπεροπτικά. Ζώντας σε έναν κόσμο και μία κοινωνία εν κρίση αξιών διαρκείας, όπου δεσπόζει η αδικία και το κυνήγι του χρήματος, η απόφαση να αποστασιοποιηθώ από τα γρανάζια αυτού του συστήματος και να προσφέρω τις γνώσεις μου για έναν «καλό σκοπό» ήταν λυτρωτική.
«Το αντικείμενο εργασίας μου στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα είναι διοικητική υποστήριξη, οργάνωση ανθρώπινου δυναμικού, οικονομικός έλεγχος. Όπως καταλαβαίνεις, με τόσο ευρύ φάσμα υποχρεώσεων, υπάρχει πάντα δουλειά και καθόλου πλήξη.
«Το μεγαλύτερο όφελος που έχω αποκομίσει από την εμπειρία του εθελοντισμού είναι, νομίζω, η ψυχική υγεία. Είναι σπουδαία η αίσθηση που εισπράττει κανείς μέσα από την ανιδιοτελή προσφορά και την έμπρακτη έκφραση αλληλεγγύης σε έναν ανθρωπιστικό σκοπό. Προσωπικά, αισθάνθηκα από νωρίς πολίτης του κόσμου και χαίρομαι που μέσα από τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα κατάφερα να βρω διέξοδο ώστε να το κάνω και πράξη. Εκείνο που θα ήθελα να συμπληρώσω, ωστόσο, είναι πως δεν είναι ανάγκη να τρέχει κανείς στην άκρη του κόσμου για να αισθανθεί την χαρά της προσφοράς και του εθελοντισμού. Εγώ βρίσκω την ίδια αξία στη συμβολή του ανθρωπιστικού και εθελοντικού κινήματος με οποιαδήποτε μορφή και αν εκφράζεται.
«Η μόνη απογοήτευση στον εθελοντισμό είναι να βλέπεις ανθρώπους να μην παίρνουν στα σοβαρά τη δουλειά τους. Εθελοντισμός δεν σημαίνει «εκπτώσεις» ούτε «διακοπές». Σημαίνει συνειδητοποιημένη προσφορά και απαιτεί υψηλού επιπέδου επαγγελματισμό. Πόσο μάλλον σε ανθρωπιστικού είδους δράσεις όπου διακυβεύονται ανθρώπινες ζωές.
«Υπάρχουν πολλοί τρόποι να συνδράμει κανείς στο έργο των ΜΚΟ: προσφορά οικονομικής ενίσχυσης, συμμετοχή σε δράσεις, διοικητική υποστήριξη… Ενδιαφέρον να υπάρχει και δυστυχώς οι ανάγκες είναι πολλές. Η προσφορά μέσα από τον εθελοντισμό είναι σπουδαία εμπειρία, αλλά πρέπει όπως προανέφερα να είναι συνειδητοποιημένη και τα κίνητρα αγνά. Θα προέτρεπα οποιονδήποτε θελήσει να συνδράμει μία ΜΚΟ να ερευνήσει πρώτα τις δράσεις, τις αρχές και τη διαχείριση των πόρων της οργάνωσης αυτής. Πρέπει κανείς να ταυτίζεται με τον σκοπό και το έργο της οργάνωσης αλλιώς οποιαδήποτε εθελοντική εμπλοκή είναι καθαρά επιφανειακή.
«Προσωπικά, στους Γιατρούς χωρίς Σύνορα βρήκα μία οργάνωση με υποδειγματική οργανωτική δομή, αρχές, δράσεις με τις οποίες ταυτίζομαι, και ιδιαίτερα ένα ανοιχτό πλαίσιο διαλόγου και αυτοκριτικής. Παρά το γεγονός ότι οι ΓΧΣ με την μακρόχρονη και αποδεδειγμένη ποιότητα και τα αποτελέσματα της δουλειάς τους έχουν εξασφαλίσει την αναγνώριση και την υποστήριξη του κόσμου και των εθελοντών, παραμένουν ένας δυναμικός οργανισμός που δίνει βήμα και αξιοποιεί τις εμπειρίες και τους προβληματισμούς των ανθρώπων της (εργαζομένων, εθελοντών, ασθενών). Διαμορφώνεται έτσι η πεποίθηση της ισότητας μεταξύ των μελών της οργάνωσης όπου μακριά από την στείρα προσφορά, νιώθει κανείς κομμάτι του ευρύτερου ανθρωπιστικού κινήματος και συνδιαμορφωτής στον προβληματισμό τόσο για τη βελτίωση των δράσεων όσο και την αποτελεσματικότητα των εσωτερικών δομών».
«Αργότερα, με την πάροδο του χρόνου και την ωρίμανση του μυαλού και της σκέψης, συνειδητοποίησα πως οι άνθρωποι που βρίσκονται σε δυσμενείς συνθήκες δεν έχουν ανάγκη τον οίκτο μας. Έχουν μάθει να ζουν και να αντιμετωπίζουν τις κακουχίες, συχνά αποτέλεσμα των πολιτικών και της αδιαφορίας του «δυτικού» κόσμου, και έχουν αναπτύξει τις δικές τους αντιστάσεις απέναντι στη ζωή και τον θάνατο. Μπορεί να δέχονται με ευγνωμοσύνη την προσφορά του ανθρωπιστικού κινήματος, αλλά πάντα με αξιοπρέπεια που δεν επιτρέπει σε κανέναν το δικαίωμα να τους δει υπεροπτικά. Ζώντας σε έναν κόσμο και μία κοινωνία εν κρίση αξιών διαρκείας, όπου δεσπόζει η αδικία και το κυνήγι του χρήματος, η απόφαση να αποστασιοποιηθώ από τα γρανάζια αυτού του συστήματος και να προσφέρω τις γνώσεις μου για έναν «καλό σκοπό» ήταν λυτρωτική.
«Το αντικείμενο εργασίας μου στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα είναι διοικητική υποστήριξη, οργάνωση ανθρώπινου δυναμικού, οικονομικός έλεγχος. Όπως καταλαβαίνεις, με τόσο ευρύ φάσμα υποχρεώσεων, υπάρχει πάντα δουλειά και καθόλου πλήξη.
«Το μεγαλύτερο όφελος που έχω αποκομίσει από την εμπειρία του εθελοντισμού είναι, νομίζω, η ψυχική υγεία. Είναι σπουδαία η αίσθηση που εισπράττει κανείς μέσα από την ανιδιοτελή προσφορά και την έμπρακτη έκφραση αλληλεγγύης σε έναν ανθρωπιστικό σκοπό. Προσωπικά, αισθάνθηκα από νωρίς πολίτης του κόσμου και χαίρομαι που μέσα από τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα κατάφερα να βρω διέξοδο ώστε να το κάνω και πράξη. Εκείνο που θα ήθελα να συμπληρώσω, ωστόσο, είναι πως δεν είναι ανάγκη να τρέχει κανείς στην άκρη του κόσμου για να αισθανθεί την χαρά της προσφοράς και του εθελοντισμού. Εγώ βρίσκω την ίδια αξία στη συμβολή του ανθρωπιστικού και εθελοντικού κινήματος με οποιαδήποτε μορφή και αν εκφράζεται.
«Η μόνη απογοήτευση στον εθελοντισμό είναι να βλέπεις ανθρώπους να μην παίρνουν στα σοβαρά τη δουλειά τους. Εθελοντισμός δεν σημαίνει «εκπτώσεις» ούτε «διακοπές». Σημαίνει συνειδητοποιημένη προσφορά και απαιτεί υψηλού επιπέδου επαγγελματισμό. Πόσο μάλλον σε ανθρωπιστικού είδους δράσεις όπου διακυβεύονται ανθρώπινες ζωές.
«Υπάρχουν πολλοί τρόποι να συνδράμει κανείς στο έργο των ΜΚΟ: προσφορά οικονομικής ενίσχυσης, συμμετοχή σε δράσεις, διοικητική υποστήριξη… Ενδιαφέρον να υπάρχει και δυστυχώς οι ανάγκες είναι πολλές. Η προσφορά μέσα από τον εθελοντισμό είναι σπουδαία εμπειρία, αλλά πρέπει όπως προανέφερα να είναι συνειδητοποιημένη και τα κίνητρα αγνά. Θα προέτρεπα οποιονδήποτε θελήσει να συνδράμει μία ΜΚΟ να ερευνήσει πρώτα τις δράσεις, τις αρχές και τη διαχείριση των πόρων της οργάνωσης αυτής. Πρέπει κανείς να ταυτίζεται με τον σκοπό και το έργο της οργάνωσης αλλιώς οποιαδήποτε εθελοντική εμπλοκή είναι καθαρά επιφανειακή.
«Προσωπικά, στους Γιατρούς χωρίς Σύνορα βρήκα μία οργάνωση με υποδειγματική οργανωτική δομή, αρχές, δράσεις με τις οποίες ταυτίζομαι, και ιδιαίτερα ένα ανοιχτό πλαίσιο διαλόγου και αυτοκριτικής. Παρά το γεγονός ότι οι ΓΧΣ με την μακρόχρονη και αποδεδειγμένη ποιότητα και τα αποτελέσματα της δουλειάς τους έχουν εξασφαλίσει την αναγνώριση και την υποστήριξη του κόσμου και των εθελοντών, παραμένουν ένας δυναμικός οργανισμός που δίνει βήμα και αξιοποιεί τις εμπειρίες και τους προβληματισμούς των ανθρώπων της (εργαζομένων, εθελοντών, ασθενών). Διαμορφώνεται έτσι η πεποίθηση της ισότητας μεταξύ των μελών της οργάνωσης όπου μακριά από την στείρα προσφορά, νιώθει κανείς κομμάτι του ευρύτερου ανθρωπιστικού κινήματος και συνδιαμορφωτής στον προβληματισμό τόσο για τη βελτίωση των δράσεων όσο και την αποτελεσματικότητα των εσωτερικών δομών».
Χριστίνα Σιάσου, 22 ετών,
εθελόντρια στη Διεθνή Αμνηστία
Η Χριστίνα είναι εθελόντρια στη Διεθνή Αμνηστία από τα 19 της, εδώ και τρία
χρόνια. Η δουλειά της επικεντρώνεται στον εκπαιδευτικό τομέα, στις
δραστηριότητες και τις ενημερώσεις που διοργανώνει τακτικά η Διεθνής Αμνηστία
σε σχολεία της Αττικής. «Επισκεπτόμαστε δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια,
ενημερώνουμε και συζητάμε με τους μαθητές για τα ανθρώπινα δικαιώματα» εξηγεί.
«Με ενδιέφεραν πάντα οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, και μου άρεσε ιδιαίτερα ο τρόπος που λειτουργεί η Διεθνής Αμνηστία, σε σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα και την υπεράσπισή τους. Έτσι, πήρα την απόφαση να γίνω εθελόντρια για να βοηθήσω κι εγώ το έργο της.
«Ένα από τα σημαντικότερα οφέλη που μου έχει χαρίσει η εμπειρία μου ως εθελόντρια είναι ότι έχω γνωρίσει πάρα πολλούς ανθρώπους, ακούω καθημερινά πολλές διαφορετικές απόψεις και έχω μάθει πάρα πολλά πράγματα που δεν ήξερα για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η καταπάτησή τους εντός ευρωπαϊκών συνόρων, σε μέρη όπως η Ρωσία ή η Τσετσενία, είναι ένα από αυτά.
«Απογοητεύσεις σε αυτόν καθαυτό τον εθελοντισμό δεν θα έλεγα ότι υπάρχουν. Αυτό που με στεναχωρεί πολλές φορές στα σχολεία είναι ότι συναντώ μικρά παιδιά με πολύ ακραίες απόψεις, τις οποίες προφανώς έχουν ακούσει και υιοθετήσει από τις οικογένειές τους. Υπάρχουν, όμως, και πολλά παιδιά με απίστευτες γνώσεις επάνω στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και με πολύ σωστές, ολοκληρωμένες απόψεις, οι οποίες λειτουργούν σαν αντίβαρο.
«Κάποιον που σκέφτεται να γίνει εθελοντής για να βοηθήσει μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση όπως η Διεθνής Αμνηστία, θα τον συμβούλευα να μην χάνει το χαμόγελό του, να είναι ανοιχτός σε νέες απόψεις, και προετοιμασμένος να δει σφαιρικά τα πράγματα».
«Με ενδιέφεραν πάντα οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, και μου άρεσε ιδιαίτερα ο τρόπος που λειτουργεί η Διεθνής Αμνηστία, σε σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα και την υπεράσπισή τους. Έτσι, πήρα την απόφαση να γίνω εθελόντρια για να βοηθήσω κι εγώ το έργο της.
«Ένα από τα σημαντικότερα οφέλη που μου έχει χαρίσει η εμπειρία μου ως εθελόντρια είναι ότι έχω γνωρίσει πάρα πολλούς ανθρώπους, ακούω καθημερινά πολλές διαφορετικές απόψεις και έχω μάθει πάρα πολλά πράγματα που δεν ήξερα για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η καταπάτησή τους εντός ευρωπαϊκών συνόρων, σε μέρη όπως η Ρωσία ή η Τσετσενία, είναι ένα από αυτά.
«Απογοητεύσεις σε αυτόν καθαυτό τον εθελοντισμό δεν θα έλεγα ότι υπάρχουν. Αυτό που με στεναχωρεί πολλές φορές στα σχολεία είναι ότι συναντώ μικρά παιδιά με πολύ ακραίες απόψεις, τις οποίες προφανώς έχουν ακούσει και υιοθετήσει από τις οικογένειές τους. Υπάρχουν, όμως, και πολλά παιδιά με απίστευτες γνώσεις επάνω στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και με πολύ σωστές, ολοκληρωμένες απόψεις, οι οποίες λειτουργούν σαν αντίβαρο.
«Κάποιον που σκέφτεται να γίνει εθελοντής για να βοηθήσει μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση όπως η Διεθνής Αμνηστία, θα τον συμβούλευα να μην χάνει το χαμόγελό του, να είναι ανοιχτός σε νέες απόψεις, και προετοιμασμένος να δει σφαιρικά τα πράγματα».
2 Απριλίου 2012
Νεανικός Εθελοντισμός: αναδομώντας τον κόσμο μας
Νεανικός
Εθελοντισμός: αναδομώντας τον κόσμο μας
Γιατί
να γίνω τώρα εθελοντής;
Τι
θα κερδίσω;
Τι
σχέση έχει ο εθελοντισμός με τη κατάσταση στην κοινωνία μας;
Πώς
μέσα από τον εθελοντισμό μπορώ να έχω θετικό αντίκτυπο γύρω μου;
Τι
ευκαιρίες εθελοντισμού υπάρχουν στο πανεπιστήμιό μου;
Τέτοια ερωτήματα και άλλα παρεμφερή θα απαντηθούν στην εκδήλωση που διοργανώνεται την Τετάρτη 4 Απριλίου, στις 13.00-15.00.
Ομιλητές
της εκδήλωσης:
Ιωάννης Νικολάου - Επίκουρος Καθηγητής
Ο.Π.Α Get Involved
Εθελοντική Ομάδα Φοιτητών Ο.Π.Α Μορφωτικός Ακόλουθος
Πρεσβεία Αιγύπτου AIESEC
- Παγκόσμιος Φοιτητικός Οργανισμός
Αιτήσεις
συμμετοχής:
Ευκαιρίες
προγραμμάτων Κοινωνικής Ανάπτυξης στο εξωτερικό.
Ενδιαφέρεσαι
να συμμετέχεις σε προγράμματα Κοινωνικής Ανάπτυξης στο εξωτερικό αυτόν τον
Απρίλιο - Μάιο; Η AIESEC
διαθέτει προγράμματα σε Μη Κυβερνητικούς Οργανισμούς, πάνω στη διοίκηση των
ΜΚΟ, την κοινωνική επιχειρηματικότητα, το Μάρκετινγκ, HR, Fundraising,
Εκπαίδευση κα στην Αίγυπτο.
Για
περισσότερες πληροφορίες πάνω στα προγράμματα: http://issuu.com/aiesecathens/docs/go_to_egypt_march2012
31 Μαρτίου 2012
εθελοντισμός
Κριτήριο Αξιολόγησης Γ΄ Λυκείου / εθελοντισμός
ΚΕΙΜΕΝΟ
Ο εθελοντισμός είναι μια πράξη μέσα από την οποία οι άνθρωποι αποκτούν νέες δεξιότητες και βοηθούνται να είναι ενεργοί πολίτες στην κοινότητα τους. Ο εθελοντισμός δεν έχει πλαίσια και όρια, είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που μπορεί να πάρει διάφορες μορφές και διαστάσεις με βάσει τις αξίες, αρχές και την κοινωνικό -οικονομική και πολιτισμική πραγματικότητα της κοινωνίας.
Οι εθελοντές προέρχονται από οποιοδήποτε κοινωνικό-οικονομικό στρώμα της κοινωνίας. Αν λάβουμε υπόψη ότι ένας εθελοντής μπορεί να είναι οποιασδήποτε ηλικίας, οικονομικής κατάστασης, ακαδημαϊκού υπόβαθρου, τότε μπορούμε εύκολα να ισχυριστούμε ότι σχεδόν όλοι οι πολίτες μπορούν να είναι υποψήφιοι εθελοντές.
Εθελοντής είναι ο πολίτης εκείνος που προσφέρει ανιδιοτελώς τον ελεύθερο του χρόνο ή τη γνώση του για χρήσιμες δράσεις προς όφελος άλλων, χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα. Με αυτή την έννοια ο εθελοντισμός ταυτίζεται με τη φιλανθρωπία, όπως χρησιμοποιήθηκε κατά την κλασική εποχή κυρίως για να αποδώσει μια καινούργια αρετή, την αγάπη για το συνάνθρωπο. Η διαφορά ανάμεσα στον εκπαιδευμένο εθελοντή και στην παλιά έννοια της φιλανθρωπίας είναι ότι ο εθελοντής αντιμετωπίζει τα άτομα στα οποία προσφέρει εθελοντική εργασία, όχι με οίκτο αλλά σαν άτομα ισότιμα, τα οποία περνούν δυσκολίες και στα οποία μπορεί να προσφέρει.
Εθελοντισμός είναι η μη αμειβόμενη και δίχως επαγγελματική εξέλιξη δραστηριοποίηση των πολιτών. Μια δραστηριοποίηση που αποβλέπει στην ευημερία του συνανθρώπου, της κοινότητας και της κοινωνίας γενικότερα. Δεν περιορίζεται όμως μόνο στην παροχή ανιδιοτελούς κοινωνικού έργου. Ο εθελοντισμός αφορά μια φιλοσοφία ζωής με ιδιαίτερες αξίες, όπως η φιλανθρωπία, η αλληλεγγύη, η κοινωνική δικαιοσύνη και η κοινωνική συμμετοχή. Αφορά, εν τέλει, μια στάση ζωής.
Oι εθελοντές προσεγγίζονται και θεωρούνται περισσότερο συνεργάτες παρά φιλάνθρωποι. Εντάσσονται στη λειτουργία των υπηρεσιών και των προγραμμάτων κάποιου οργανισμού, αναλαμβάνουν εξειδικευμένους ρόλους, συναλλάσσονται με τα μέλη του προσωπικού και τα άτομα.
Η προσφορά εθελοντικής υπηρεσίας, έχει πολλές μορφές δράσης: συνοδεία, βοήθεια στο σπίτι, εμψύχωση, πρόληψη, δωρεά αίματος, μεταφορά ασθενών, επανένταξη, τηλεφωνική ακρόαση, εξειδικευμένες και επαγγελματικές παροχές, υγειονομικές φροντίδες, ψυχαγωγία, κοινωνική γραμματεία, νομική βοήθεια κ.λπ.
Υπάρχουν και άλλες μορφές εθελοντισμού. Ο διεθνής εθελοντισμός, ως προσφορά αλληλεγγύης και γνώσης στις χώρες του Τρίτου κόσμου ή ανθρωπιστικών υπηρεσιών στις ζώνες πολεμικών συγκρούσεων. Σε ανάπτυξη βρίσκεται, επίσης, ο περιβαλλοντικός εθελοντισμός, μέσω της ανάπτυξης πρωτοβουλιών για την προστασία ή αποκατάσταση του οικοσυστήματος. Τέλος, υπάρχει ο πολιτιστικός εθελοντισμός, η οργάνωση από νεανικές ιδίως εθελοντικές οργανώσεις πολιτιστικών θεατρικών, μουσικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων. H εθελοντική δράση, γενικότερα, αποτελεί μαθησιακή-μορφωτική λειτουργία. Eνισχύει την απόκτηση κοινωνικών, επικοινωνιακών και επαγγελματικών δεξιοτήτων και αναπτύσσει νέες ικανότητες. Eνδυναμώνει και δίνει νέο περιεχόμενο στη ζωή των ατόμων. Aυξάνει τη δυνατότητα ενεργούς συμμετοχής των νέων στη ζωή και την εργασία. Aποτελεί εν δυνάμει χώρο ανάπτυξης νέων κοινωνικών υπηρεσιών, αυξάνοντας την απασχόληση.
ΘΕΜΑΤΑ
Α. Να γράψετε την περίληψη του κειμένου σε 120 περίπου λέξεις (Μον. 25)
Β1 Να βρείτε τη δομή και τον τρόπο ανάπτυξης της τελευταίας παραγράφου του κειμένου (Μον. 8)
Β2 Με ποια συλλογιστική μέθοδο αναπτύσσεται η παράγραφος «Εθελοντισμός είναι η μη αμειβόμενη... Αφορά, εν τέλει, μια στάση ζωής.» (Μον. 7)
Β3. Ποιο ρόλο διαδραματίζουν στη συνοχή του κειμένου οι τονιζόμενες λέξεις: Αν, όμως, όπως, επίσης, Τέλος (Μον. 5)
Β4. Να γράψετε ένα συνώνυμο για καθεμία από τις παρακάτω υπογραμμισμένες λέξεις: πράξη, υπόβαθρου, ταυτίζεται, ανιδιοτελούς, λειτουργία (Μον. 5)
Β5. Να αναπτύξετε σε μία παράγραφο 100 περίπου λέξεων το περιεχόμενο της φράσης «Eνδυναμώνει (ο εθελοντισμός) και δίνει νέο περιεχόμενο στη ζωή των ατόμων» (Μον. 10)
Γ. Ο δήμος σας διοργανώνει μια ημερίδα με θέμα «εθελοντισμός και πολιτισμός». Στο τέλος των εισηγήσεων ακολουθεί μια ανοιχτή συζήτηση. Παίρνετε τον λόγο και α) προσπαθείτε να πείσετε - ευαισθητοποιήσετε - κινητοποιήσετε τους ακροατές για την ανάγκη ανάληψης εθελοντικών δράσεων στο πλαίσιο της τοπικής κοινωνίας και β) αναφέρεστε στην στάση που πρέπει να κρατήσουν οι τοπικές-δημοτικές αρχές, προκειμένου να ενισχύσουν αυτές τις δράσεις. (Μον. 40)
από το: δάσκαλε, τ΄ είναι τούτο;
http://vprassas.blogspot.com/2012/03/blog-post_29.html
28 Μαρτίου 2012
WWF Greece - Πασχαλινές Αγορές για ένα Ζωντανό Πλανήτη!
Η Άνοιξη
μπήκε για τα καλά και το Πάσχα είναι μια ανάσα μακριά!
Τί καλύτερο
λοιπόν για εσάς αλλά και τους αγαπημένους σας από δώρα WWF;
Δείτε τον
ανανεωμένο Κατάλογο Προϊόντων WWF για την Άνοιξη 2012
και επιλέξτε ανάμεσα σε: ξύλινα παιχνίδια, λούτρινα ζωάκια, χειροποίητες
κούκλες, τσάντες, σακίδια, μπλουζάκια, καπέλα, βιβλία κ.α.
Με κάθε
αγορά προϊόντων WWF ενισχύετε το έργο και τις δράσεις της οργάνωσης.
Περισσότερο
από ποτέ, τώρα η προτίμηση σας σε προϊόντα WWF είναι πολύτιμη ανάσα στην
προσπάθεια μας για ένα ζωντανό πλανήτη!
Σας
ευχαριστούμε!
*Πωλήσεις προϊόντων WWF θα πραγματοποιούνται στη
Φιλελλήνων 26, στο Σύνταγμα, καθημερινά εκτός Σαββάτου και Κυριακής, 09:30 με
17:00 έως
και την Τετάρτη 04 Απριλίου.
Μετά το
Πάσχα τα γραφεία και το πωλητήριο μας θα βρίσκονται σε νέα διεύθυνση: Λεμπέση 21, Στύλοι Ολυμπίου
Διός.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)